مایباخ اکسلرو، شوالیهٔ تک ساخت - وبلاگ روشینا

به گزارش وبلاگ روشینا، پس ازاینکه بنتلی توسط فولکس واگن و رولزرویس توسط ب ام و خریداری شدند، دایملر که می خواست برندی فوق لوکس برای رقابت با هموطنان خود داشته باشد، مایباخ را احیا نموده و در سال 2002 آنرا به عنوان یک برند مستقل تأسیس نمود.

به گزارش وبلاگ روشینا، این شرکت در طول عمر کوتاه و البته ناموفق خود صرفاً به فراوری دو سدان فوق لوکس با نام های 57 و 62 پرداخت اما در سال 2005 مایباخ خودرویی را معرفی کرد که هیچ کس انتظارش را نداشت. این ماشین یک هایپرکار خیره کننده ای بنام اکسلرو بود.

اکسلرو درواقع توسط شرکت فولدا (زیرمجموعهٔ آلمانی گودیر) برای آزمایش لاستیک های جدید خود بنام کارات اکسلرو به مایباخ سفارش داده شده بود. شرط مهم فولدا برای این خودرو این بود که باید بتواند به سرعتی بیش از 350 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند تا محدودیت های لاستیک ها آزمایش گردد. فولدا اما در خصوص وزن اکسلرو هیچ محدودیتی معین نکرد زیرا یک خودروی سنگین فشار بیشتری روی لاستیک ها وارد می نماید و قابلیت های آن ها را بیشتر نشان می دهد.

البته این اولین باری نبود که فولدا برای آزمایش لاستیک های خود درخواست ساخت خودرویی را می کرد زیرا این شرکت در سال 1938 نیز سفارش ساخت خودرویی با توانایی رسیدن به سرعت 200 کیلومتر بر ساعت را به شرکت اتاق سازی Dorr & Schreck داد. این خودرو با همکاری مایباخ ساخته شد و W38 نام گرفت. به همین دلیل، مایباخ به احترام تاریخچهٔ همکاری خود با فولدا تصمیم گرفت اکسلرو را با الهام از W38 طراحی کند. بدین منظور، مایباخ در اقدامی شجاعانه مسئولیت طراحی این خودرو را به چهار دانشجوی آموزشگاه طراحی فورتسهایم سپرد و نُه ماه بعد طرح یکی از آن ها انتخاب شد. این طرح علیرغم جذابیتی فوق العاده، شباهت خانوادگی با W38 را هم به خوبی نشان می داد.

این بدنهٔ جذاب روی شاسی سدان مایباخ 57 نهاده شد ولی بااین حال اکسلرو بیش از 10 سانتی متر طول بیشتری داشت و عرض آن نیز با 16 سانتی متر افزایش نسبت به سدان 57 به 2.12 متر رسیده بود! علاوه بر این، برای ایجاد حس یک کوپه در اکسلرو، کابین آن تقریباً 40 سانتی متر عقب تر از 57 طراحی شده بود.

از زمانی که فولدا سفارش ساخت اکسلرو را داد، تنها 25 ماه طول کشید تا مایباخ پروژهٔ ساخت آن را به اتمام برساند و خاتمه این هایپرکار خارق العاده را در 11 می 2005 در برلین برای دنیایان به نمایش درآورد.

قوای محرکه

مایباخ 57 علاوه بر پلت فرم، قلب خود را هم به اکسلرو اهدا کرد. پیشرانهٔ 5.7 لیتری V12 توئین توربوی استاندارد این سدان فوق لوکس با فراوری 550 اسب بخار قدرت و 900 نیوتن متر گشتاور مطمئناً بسیار قدرتمند بود اما برای رسیدن به سرعت مورداحتیاج فولدا، این پیشرانه به اصلاحاتی احتیاج داشت تا قوی تر گردد.

برای آغاز، حجم موتور به 5.9 لیتر افزایش پیدا کرد و سپس توربوشارژرها، رادیاتور و اینترکولرهای بزرگ تری روی آن نصب شدند.

نتیجهٔ این تغییرات رسیدن خروجی موتور به اعداد فوق العادهٔ 700 اسب بخار قدرت و 1020 نیوتن متر گشتاور بود که حتی امروزه هم چشمگیر هستند.

برای انتقال این نیروی بزرگ به چرخ های عقب نیز از همان گیربکس پنج سرعتهٔ اتوماتیک مایباخ 57 استفاده شد.

پرفورمنس

اکسلرو برای اینکه بتواند به سرعت هدف فولدا یعنی 350 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند به تک تک این اسب های بخار احتیاج داشت زیرا وزن خشک آن 2660 کیلوگرم بود که این عدد با مایعات کامل و راننده به نزدیک به 2.9 تن می رسید یعنی کمی سبک تر از کوه اورست! اما هایپرکار مایباخ با وجود این وزن بسیار سنگین هنوز هم می توانست ظرف تنها 4.4 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد.

هرچند شاید این عدد در مقایسه با شتاب زیر سه ثانیه ای سوپراسپرت های امروزی چندان قابل توجه نرسد اما برای خودرویی که از کوه های یخ قطب جنوب وزن بیشتری دارد بسیار چشمگیر است.

در اول ماه می سال 2005 مایباخ برای آزمایش سرعت اکسلرو، آن را به پیست ناردو برد. هرچند رسیدن به حداکثر سرعت نهایی اکسلرو در این پیست امکان پذیر نبود اما مایباخ و فولدا دستیابی به همان سرعت 350 کیلومتر بر ساعت را هدف قرار دادند.

برای این کار، پشت فرمان خودرو رانندهٔ مسابقه کلاوس لودوینگ نهاده شد که راکبی کاملاً مناسب برای چنین خودروی شیطانی محسوب می شد.

مأموریت او این بود که نزدیک به سه تن فلز را در پیست خواب آور ناردو راهنمایی کند و تا سرعت 350 کیلومتر بر ساعت پای خود را روی پدال گاز نگه دارد.

در خاتمه، اکسلرو توانست به سرعت 351 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند که حتی یک کیلومتر از سرعت هدف هم بیشتر بود.

در این آزمایش، میانگین مصرف سوخت خودرو 118 لیتر در هر صد کیلومتر بود که این یعنی در هر دور از پیست 12.5 کیلومتری ناردو، نزدیک به 15 لیتر بنزین از باک 110 لیتری آن کم می شد!

ویژگی ها

اصلی ترین ویژگی های ظاهری اکسلرو کاپوتی بسیار کشیده، جلوپنجرهٔ عمودی کرومی و دو درب باک سوخت بودند.

در داخل خودرو نیز از چرم دورنگ مشکی و قرمز، تریم فیبر کربنی براق و تزئینات آلومینیومی استفاده شده بود.

اکسلرو همچنین به جایگاه های اسپرت با کمربندهای ایمنی به سبک خودروهای مسابقه ای هم مجهز شده بود.

این هایپرکار بزرگ الجثه روی رینگ های 23 اینچی آلیاژی نهاده شده بود که با لاستیک های 315 فولدا پوشیده شده بودند.

برای مهار کردن این شوالیهٔ شیطانی هم در هر چهارچرخ از ترمزهای دیسکی خنک شونده با سامانهٔ ABS استفاده شده بود.

سرنوشت

اکسلرو در اصل یک خودروی تک ساخت نمایشی بود و مایباخ هرگز قصد فراوری آن را نداشت. پس ازاینکه این ماشین به هدف خود رسید مایباخ آن را با قیمت 5 میلیون یورو برای فروش گذاشت.

اکسلرو بلافاصله توسط یک صنعتگر الماس خریداری شد و بعداً آن را با قیمتی نامشخص به یک کارآفرین اروپایی فروخت سپس در سال 2011 این ماشین با برچسب قیمتی 8 میلیون دلار برای فروش گذاشته و گفته شد که یک رپر آمریکایی آن را خریده است البته در خصوص این معامله تردید وجود دارد و از آن موقع اکسلرو از نظرها پنهان شده است.

به همین دلیل هم اکنون اطلاعات کاملی در خصوص مالک این شوالیهٔ تک ساخت در دست نیست ولی بااین حال گفته می گردد مایباخ اکسلرو در حال حاضر متعلق به فرانک ریکت بنیان گذار شرکت تیونینگ مکاترونیک است.

چرا تکرار نشدنی است؟

شکی نیست که مایباخ اکسلرو خودروی خارق العاده ای است و هم اکنون پس از گذشت پانزده سال هنوز هم بسیار شگفت آور و اغواگر به نظر می رسد.

هرچند این خودرو در اصل برای آزمایش و تبلیغ لاستیک های فولدا ساخته شده بود اما کسانی که اکسلرو را می دیدند آخرین چیزی که به نظرشان می آمد لاستیک ها بود.

اکسلرو توسط شرکتی ساخته شد که امروز دیگر وجود ندارد و به زیر برند مظلوم مرسدس تبدیل شده است.

دنیا دیگر خودرویی مشابه این را نخواهد دید و مایباخ اکسلرو برای همواره به عنوان چشمگیرترین قایق جاده ای تاریخ باقی خواهد ماند.

منبع: پدال