شنا در غار اسرار آمیز
به گزارش وبلاگ روشینا، اشکال عجیب و غریب چند میلیون ساله، آب یخ و دسته های خفاش اینها حداقل چیزهایی است که می گردد درغار آبی دانیال تجربه شان کرد. شنا در گودال های آب سرد و صعود از آبشار و گذر از تپه پرفضله خفاش را هم که اضافه کنیم، دیگر اینجا محشر می گردد. جان می دهد برای یک سفر پرهیجان در گرمای تابستان. چند سال بیشتر نیست که این غار آبی عجیب و غریب نام و رسمی به هم زده و در و دیوار چند میلیون ساله اش آمد و رفت غارنوردان را دیدن می نمایند.
شنا در غار اسرار آمیز
هیجان را در اعماق غار دانیال تجربه کنید
اشکال عجیب و غریب چند میلیون ساله، آب یخ و دسته های خفاش اینها حداقل چیزهایی است که می گردد درغار آبی دانیال تجربه شان کرد. شنا در گودال های آب سرد و صعود از آبشار و گذر از تپه پرفضله خفاش را هم که اضافه کنیم، دیگر اینجا محشر می گردد. جان می دهد برای یک سفر پرهیجان در گرمای تابستان. چند سال بیشتر نیست که این غار آبی عجیب و غریب نام و رسمی به هم زده و در و دیوار چند میلیون ساله اش آمد و رفت غارنوردان را تماشا می نمایند. تابستان که خیلی ها برای ساحل خزر برنامه می ریزند، باید غار دانیال را هم تجربه کرد؛ غاری که برخلاف هوای شرجی آزاردهنده ساحل، اقلیم متفاوتش دندان هایتان را از سرما به هم می زند. فرمان را بچرخانید به سمت سلمان شهر (متل قو) بروید. راهش همان است؛ اما مقصد نه دریا که غار دانیال است؛ یک پیاده روی پنج ساعته در آب و تاریکی.نکته
شروع سخت
اصولا سختی غار نوردی در دانیال، از همان مرحله عبور از دهانه شروع می گردد. باید نیم خیز و بعد از پایین آمدن از فاصله یکی دو متری وارد کف رودخانه ای غار شد.چطور برسیم؟
پیش به سوی صخره سفید
اگر از تهران قصد رسیدن داشته باشید تا غار تقریبا 300 کیلومتر راه دارید. برای رسیدن به غار، هم می توانید با خودروی شخصی بروید و هم اتوبوس-خودرووی شخصی: اول از همه باید به سمت کرج و جاده چالوس بروید و از چالوس به سمت رامسر و تنکابن (شهسوار) بپیچید. بعد از گذشتن از شهر نمک آبرود به متل قو می رسید. در میدان مرکزی آنجا و از جاده آسفالته به سمت جنوب و روستای دانیال بروید که پنج کیلومتری با شهر فاصله دارد. بعد از روستا و گذشتن از روی پل رودخانه و حدود هزار متر جلوتر باید خودرو را پارک کنید و پیاده راهی شوید.
-اتوبوس: اگر وسیله شخصی ندارید می توانید با پرداخت 8 هزار تومان با اتوبوس های تنکابن راهی شوید و در متل قو از اتوبوس پیاده شوید. از اینجا به بعد باید سوار تاکسی های عبوری شوید. می توانید یکی از تاکسی های شهر را در بست بگیرید تا شما را به پایانی جاده روستا برساند. بسته به انصاف راننده تا 3 هزار تومان هم باید پرداخت کنید.
-پیاده روی: در پایانی روستا و بعد از پل به جنگل خواهید رسید؛ به همین علت باید پیاده از جنگل عبور کنید و از کنار روخانه اصلی راه را ادامه دهید. از اینجا و از لابه لای درختان یک نوار صخره ای بلند را می بیندی که دهانه غار زیر آن قرار گرفته است؛ اما از اینجا دیده نمی گردد . در قسمتی که یک شعبه کوچک پر آب به رودخانه اصلی می ریزد، باید راهتان را جدا کنید تا به سرچشمه آب(غار) برسید. از اینجا تا دهانه غار باید 150 متری جهت شیب دار را ادامه دهید تا به زیر همان نوار صخره ای بلند برسید. این قسمت صخره ای سفید رنگ است و نشانه خوبی برای پیدا کردن ورودی غار است. از پایانی جاده روستا تا دهانه غار حدود30 تا 45 دقیقه پیاده روی دارید.
بد نیست بدانید
گنج دانیال
غار دانیال، سازه های آهکی چند میلیون ساله، اشکال عجیب و غریب، حوضچه های عمیق آب و تالاری پراز خفاش دارد-هر غاری یک گنج دارد، اصلا بی گنج که غار، غار نمی شد. اما فقط طلا و نقاشی انسان های اولیه روی دیوارها و سفال های چند هزار ساله که گنج غار نیست. غار دانیال هم گنج دارد؛ اما از نوع خودش. استلاگمیت و استلاکتیت های چند میلیون ساله دارد که ساخت هر سانتی متر از آنها حدود 100 سال طول می کشد. راهرویی دو کیلومتری که طی میلیون ها سال حرکت آب های زیرزمینی در سنگ های آهک انحلال پذیر شکل گرفته. طی تمام هزاران هزار سالی که از تشکیل این غار می گذرد، این سنگ ها اشکال عجیب و غریبی پیدا نموده. اینجا راهروهای پر پیچ و خمی دارد که در جایی ارتفاع سقف آن 50 متر بیشتر و جایی دیگر نیم متر هم کمتر می گردد. گاهی آن قدر تنگ و کوتاه می گردد که برای عبور از آنها باید سینه خیز رفت. دو کیلومتر راهرو و دالان های پر پیچ غار دانیال غیر از این گنج ها داشته های دیگری هم دارد، خفاش های غار روزها در سقف غار سروته می خوابند. هر چند از حدود 10 سالی که پای گردشگران به این غار ناشناخته باز شده، تعدادشان کمتر شده، آب زلال این چشمه های غار هم قابل خوردن است به شرط آنکه آلوده نشده باشند. دمای این آب حدود 17 درجه بوده و دمای داخل غار هم در تمام فصل ها ثابت و بین 20 تا 25 درجه سانتی گراد است.
نکات طلایی
- به هیچ وجه تنها وارد این غار نشوید.- حتما از بلدهای محلی یاری بگیرید.
- حتما چراغ قوه ضد آب و کلاه ایمنی همراه داشته باشید.
- به تزئینات آهکی چند میلیون ساله غار دست نزنید.
- یکی دو دست لباس گرم اضافه ببرید؛ چون بیرون غار حتما به لباس خشک احتیاج خواهید داشت.
- در روزهای بارانی آب داخل غار بالا می آید خطر سیل و آب گرفتگی معابر در غار وجود دارد.
- خوراکی با خود داخل غار نبرید، ریختن خوراکی داخل غار باعاث ایجاد کپک های مخصوصی می گردد.
- اگر نگران کفش ها هستید، چکمه لاستیکی با خود ببرید.
- از بردن وسایلی مثل موبایل و دوربین عکاسی خودداری کنید؛ چون احتمال خیس شدنشان وجود دارد.
- فقط در طول جهت اصلی غار حرکت کنید و وارد جهتهای فرعی در میانه غار نشوید.
سفر به مرکز زمین
شاید اگر این لباس های قرمز و چراغ قوه های روی پیشانی این ورزشکاران نبود، به نظر می رسید که اینها از آن انسان های افسانه ای هستند که سال هاست در لایه های زمین گم شده اند. اینجا یکی از تالارهای غار قبل از رسیدن به آبشار اول است و این غارنوردان روی صخره های خشک اینجا مشغول استراحتند.فقط چراغ قوه
یکی از خوبی های غار دانیال این است که مثل خیلی از غارهای شناخته شده ایران، سازه های آهکی و دالان هایش با نورهای بدرنگ مصنوعی تزئین نشده که زیبایی اصلی اش را از دست بدهد.سینه خیز در کف غار
اینجا جهت یک سوم پایانیی غار است؛ جایی سخت و نفس گیر. باید پامرغی و سینه خیز رد شوید. شاید جایی هم صخره های تیز کمرتان را خراش دهد.دریای زیر زمینی
اینجا یکی از ده ها حوضچه ای است که باید موقع عبور از داخل شان رد شوید. بیشتر شبیه یک تالار کنده کاری شده می ماند تا یک اثر طبیعی زیر زمینی. موقع عبور از زیر این طاق دیس ها باید مراقب سرتان باشید.نکته
دوباره نگاه کن
اگر می خواهید بیشتر لذت ببرید، باید بیشتر هم دقت کنید مثل همین آقای صخره نورد که مشغول عکاسی از یک استلاکتیت است که بر اثر ریزش آب از سقف و رسوب گذاری عنصر کلسیت به وجود آمده اند. اگر دقت کنید هنوز هم قطرات آبی را می بینید که از این چکانده سنگی پایین می ریزند.چطور بگردیم؟
گردش در خانه خفاش ها
باید خودتان را برای سفری چند ساعته داخل غار و شنا در حوضچه های آبی سر و کله زدن با جانوران آن آماده کنید.1- بعد از ورود به دهانه غار باید قید خشک ماندن را بزنید؛ چون از همان اول و در فاصله 100 متری دهانه غار وارد حوضچه ای می شوید که برای ادامه جهت باید تا شکم در آن فرو بروید. همین طور که جلو می روید تزئینات آهکی چند میلیون ساله به استقبال تان می آیند.
2- حدود 300 متر بعد از حوضچه اول به فضای باز بزرگی می رسید که به تالار خفاش مشهور شده. تقریبا وسط این تالار تپه های بلندی قرار گرفته است که با فضله های خفاش ها و گلی پوشیده شده که خیلی هم لیز است. باید از آن بالا بروید تا به قله برسید که اتفاقا کار آسانی هم نیست. روی تپه اگر سرتان را بالا بگیرید روی سقف تالار، خفاش ها را می بینید که در خوابند. این کلونی های خفاش چند متر بیشتر با شما فاصله ندارند. به هیچ وجه آنها را با پرتاب چیزی بیدار نکنید، به علت آزارهای بازتماشامایندگان از چند سال قبل تعداد خفاش های غار خیلی کم شده.
3- بعد از تماشا خفاش ها باید از طرف دیگر تپه سرازیر شوید، در ادامه راه به اولین آبشار می رسید و باید از آن صعود کندی و با گرفتن گیره های سنگی ای که روی صخره ها کار گذاشته شده از آبشار بالا بروید. جهت آب را دنبال کنید. بعد از حدود 800 متر از دهانه به تنگه ای عمیق و پر آب می رسید که در وسط آن سقف غار تا نزدیکی سطح آب پایین آمده و شکلی شبیه یک سیفون پیدا نموده؛ یعنی یک فضای بسته با یک ورودی و یک خروجی. در نگاه اول عبور از اینجا به نظرمان غیر ممکن می آید؛ اما شدنی است. باید تا گردن داخل آب فرو بروید و با فشار دستتان به دیوارهای اطراف روی آب رد شوید. عمق اینجا حدود دو متر است و عرض سه متری تنگه را باید به همین ترتیب تا پایان بروید.
4- در ادامه چند سینه خیز و پا مرغی طولانی منتظر شماست، آن هم در جایی که تا مچ در آب سرد هستید. بعد از حدود 200 متر از سیفون اول به یک سیفون دیگر با دو اتاق بزرگ در دو طرفش می رسید. برای عبور از این نقطه باید یک صعود دو متری انجام دهید و از بالای صخره بروید. اگر به هیجان بیشتری احتیاج دارید، می توانید مسافت چند متری سیفون را از زیر آب عبور کنید؛ یعنی غواصی کنید و در آن طرف از اتاق بیرون بیایید. بعد از کمی پیاده روی به محوطه بازی می رسید که به تالار ریزان معروف شده. اینجا شاید زیباترین بخش غار باشد. چون سقف آن از استلاکتیت های جوان، نازک و بلند و تزئینات آهکی شیری رنگ پوشیده شده. هر قدر پیش بروید دمای غار پایین تر می آید و آب کف غار هم سردتر می گردد.
5- خوبی غار دانیال این است که هر کجا که خسته شدید می توانید از همان جا برگردید، بیشتر زیبایی این غار درنیمه اول است و پایانی غار تنگ تر و سقف آن کوتاه تر است. در پایان سنگ ها هم تیزترند؛ طوری که در پایانی غار باید 200 متری سینه خیز مشکل را رد کنید و به مکانی برسید که دیوارهای غار دیگر آهکی و سنگی نیستند و آب از لای خاک بیرون می زند؛ یعنی اولین سرچشمه های آب غار. توصیه ما این است که از همین جا برگردید؛ چون یک رفت و برگشت به پایانی غار تقریبا پنج ساعت طول می کشد و سرما و خیسی، حتما اذیتتان خواهد نمود. موقع برگشت نباید نگران گم شدن باشید؛ چون اگر راه را گم کردید، می توانید جهت اصلی خروج آب را دنبال کنید تا به بیرون برسید.
کجا بمانیم؟
در همسایگی غارنشین ها
در منطقه متل قو بقیه شهر های شمال نباید نگران پیدا کردن جایی برای اقامت شبانه باشید- اگر اهل اقامت در طبیعت هستنید، می توانید چادرتان را در همان ابتدای جهت جنگلی که جهت هنوز شیب دار نشده بر پا کنید؛ التبه به علت فاصله نسبتا زیاد غار از منطقه ها مسکونی اگر گروه کوچکی هستید بهتر است اینجا نمانید. اما اگر تصمیم گرفتید شب را همین جا بمانید، چادرتان را در فاصله دور از رودخانه برپا کنید. اگر چادر ندارید می توانید به متل قو برگردید، اتاق اجاره کنید یا به هتل و مهمانخانه بروید.
منبع: سرزمین من ش 4
منبع: راسخون